«Στην αρχαιότητα, τον 4ο αιώνα π.Χ., ο μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας (440-360 π.Χ.), από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, καλός φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα, χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό και λέγεται ότι ήταν ο εφευρέτης του. Ο Αρχύτας θεωρείται ο τελευταίος αλλά και ο σημαντικότερος των Πυθαγορείων.
Κείμενα του Αρχύτα λένε ότι μελέτησε και ο Γαλιλαίος.
Επίσης σε ελληνικό αγγείο της Κλασικής εποχής υπάρχει η παράσταση μιας κόρης που κρατά στα χέρια της μια μικρή σαΐτα (ένα είδος χαρταετού) με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει.
Στην Βόρεια Κίνα πίστευαν ότι ο θεός της Αφθονίας κατέβαινε τα βράδια της Πρωτοχρονιάς στη γη. Στις 15 Ιανουαρίου όλοι έπρεπε να στείλουν ξανά στον ουρανό τον θεό της Αφθονίας.
Το μεσημέρι όλοι έβγαιναν στην εξοχή για να πετάξουν τον χαρταετό τους. Όταν έρχονταν το σούρουπο στερέωναν κάπου τον χαρταετό τους και τον άφηναν να πετάει. Τα μεσάνυχτα έδεναν χάρτινα φαναράκια πάνω στους χαρταετούς και παράλληλα πετούσαν πυροτεχνήματα δημιουργώντας μια φαντασμαγορική
εικόνα. Μετά τα μεσάνυχτα, θεωρούσαν ότι ο θεός της Αφθονίας είχε πια επιστρέψει στα ουράνια, πήγαιναν για ύπνο και άφηναν τους χαρταετούς τους να πετάνε. Το πρωί όλοι οι χαρταετοί είχαν εξαφανιστεί, αφού είχε σπάσει οι σπάγκοι τους.
Έτσι πίστευαν ότι ο χαρταετός τους είχε πάρει μαζί του και όλα τα προβλήματα και τις ατυχίες τους.
Ας δούμε το πέταγμα του χαρταετού από εσωτερική οπτική.
Η <κεφαλή του αετού> συμβολίζει τον Ουράνιο Πατέρα που οδηγεί και συμπαραστέκεται
Τα <ζύγια> είναι τα συναισθήματα μας
Η < ουρά > το παρελθόν μας και όποια βάρη ακόμα κουβαλάμε
Ο < σπάγγος> την σωφροσύνη ,την γείωση στο εδώ και τώρα
Οι <χειρισμοί> είναι η διάκριση που χρειάζεται να χρησιμοποιούμε σε κάθε βήμα της ζωής μας
Ο < άνεμος > είναι η Ύπαρξη ,το άφημα μας σε αυτή με εμπιστοσύνη
Απόλαυσε το πέταγμα του Ουράνιου Χορευτή και αντίκρυσε μέσα από τα μάτια του Αετού του Δία την αληθινή σου Δύναμη.